Καμιά προσευχή για τα κολυμβητήρια…

του Γιώργου Μαυρωτά

Όταν ήμουν 13-14 χρονών θυμάμαι σαν τώρα που μετά το σχολείο τρέχαμε μαζί με τον αδελφό μου στη στάση για να πάρουμε το τρόλεϋ νούμερο 10 και να πάμε στο Ζάππειο, στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Με τις τσάντες στον ώμο ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στο σημείο συνάντησης με την υπόλοιπη παρέα και να «ξεδώσουμε» στο χλωριωμένο νερό. Κάποια περίοδο που είχε κλείσει το κολυμβητήριο για συντήρηση, είχαμε μείνει για 10 μέρες χωρίς υδάτινη στέγη. Ήταν από τις πιο μελαγχολικές περιόδους της παιδικής μου ηλικίας. Μας είχαν στερήσει τον κοινό μας παράδεισο. Σαν να μας είχαν φυλακίσει τον καθένα στον εαυτό του, στην απομόνωση. Δεν θα το ευχόμουν σε κανένα παιδί…

Eδώ και περίπου τρεις μήνες, η οικονομική κρίση έχει αρχίσει να κτυπάει (εκτός από πολλά άλλα) και τη λειτουργία των αθλητικών εγκαταστάσεων. Τα κολυμβητήρια, ως οι πιο ενεργοβόρες εγκαταστάσεις, είναι αυτά που ένιωσαν πρώτα το σφίξιμο του ζωναριού. Αρκετά από αυτά που συντηρούνται από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού αλλά και από αυτά που συντηρούνται από τους Δήμους άρχισαν από τις αρχές του χειμώνα να εμφανίζουν δυσλειτουργίες λόγω της μη δυνατότητας πληρωμής των καυσίμων (πετρέλαιο ή φυσικό αέριο). Αρκετά έκλεισαν για λίγο κι άλλα επ’ αόριστον.

Στην αρχή πέσαμε από τα σύννεφα. Μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε το κράτος ανεξάντλητο τροφοδότη του δημόσιου αγαθού που λέγεται αθλητισμός. Η εικόνα αυτή κλονίστηκε. Ένα μέσο ετήσιο κόστος καυσίμων για ένα κολυμβητήριο ολυμπιακών διαστάσεων είναι κοντά στα 250,000 ευρώ. Δεν είναι πολλά αν σκεφτεί κανείς ότι εξυπηρετεί μερικές χιλιάδες αθλούμενους τον χρόνο. Δεν είναι όμως και λίγα για να περνάνε απαρατήρητα από αυτούς που καταρτίζουν τον εθνικό αθλητικό προϋπολογισμό. Η κρίση θα μας κάνει να εκλογικεύσουμε τις δαπάνες και να νοικοκυρευτούμε αλλά προς θεού όχι και να παραιτηθούμε.

Δεν θα μιλήσω για το αντίκτυπο που μπορεί να έχει το κλείσιμο των κολυμβητηρίων στον αγωνιστικό τομέα για αθλητές και αθλήτριες τεσσάρων ολυμπιακών αθλημάτων ενόψει 2012. Ίσως αυτό να είναι και το λιγότερο. Με ενδιαφέρει περισσότερο το ευρύτερο πλαίσιο. Οι προτεραιότητες μιας πολιτείας δίνουν και τα ανάλογα μηνύματα. Αν υποθέσουμε ότι ενδιαφέρεται για τη νεολαία της (και όχι μόνο, γιατί τα κολυμβητήρια αποτελούν πόλο έλξης και άσκησης και για λιγότερο νέους), μετά από τα σχολεία το πρώτο πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να ενδιαφερθεί είναι για τις διεξόδους που παρέχει στους νέους. Η σημαντικότερη από αυτές, τουλάχιστον ποσοτικά, είναι κατά τη γνώμη μου ο αθλητισμός. Ας το κάνει τουλάχιστον με συνέπεια.

Από την άλλη μεριά και οι ίδιες οι αθλητικές εγκαταστάσεις θα πρέπει να εκλογικεύσουν τις ανάγκες τους και θα πρέπει να δίνουν και λογαριασμό. Κάθε ευρώ να πιάνει τόπο γιατί το κράτος έπαψε να είναι η αγελάδα που όλοι αρμέγουμε και, ω τι θαύμα, το γάλα δεν τελείωνε ποτέ. Δεν νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρουν, απλώς σε αυτό το μεταβατικό στάδιο θα ζοριστούν, θα αναγκαστούν να διοικήσουν σύγχρονα κι όχι με το παλιό κρατικοδίαιτο μοντέλο. Οι προϋπολογισμοί θα μειωθούν, δεν πιστεύω ότι θα κοπούν τελείως. Πιθανόν να κληθούν οι χρήστες των εγκαταστάσεων να αυξήσουν τη συνεισφορά τους (σωματεία, γονείς) για να τις απολαμβάνουν, όπως θα γίνει και σε πολλά άλλα πράγματα. Αυτό όμως που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού είναι η λειτουργία των εγκαταστάσεων. Κάθε πισίνα που κλείνει, «φυλακίζει» εκατοντάδες παιδιά σπίτι τους στερώντας τους την άθληση που, ιδιαίτερα σήμερα, την έχουν τόσο ανάγκη.

Η εύκολη λύση είναι: δεν φτάνουν τα λεφτά, κλείνω την πισίνα. Η δύσκολη λύση είναι να βρούμε πώς θα την λειτουργήσουμε με τα υπάρχοντα λεφτά. Αν συνηθίσουμε στη θέα των κλειστών κολυμβητηρίων είναι σαν να δηλώνουμε παραίτηση, ότι είμαστε δηλαδή ανίκανοι να λειτουργήσουμε επενδύσεις του έλληνα φορολογούμενου όχι σε τσιμέντα αλλά στο μέλλον των επόμενων γενεών. Εκτός κι αν ως κοινωνία θεωρούμε τη λειτουργία των κολυμβητηρίων πολυτέλεια, οπότε ας οδηγήσουμε τα παιδιά στην τηλεόραση για φθηνές και εύπεπτες λύσεις…

Πηγή  : www.protagon.gr